O principio que o sustenta é, basicamente, “os meus dereitos están por encima dos dos demais”. Cando se utiliza non se adoita ter un desexo de comunicación real, senón que se busca a expresión das propias ideas que se consideran “as únicas e verdadeiras”.

Así, se alguén disiente prodúcese un conflito xa que non admiten as diferenzas. Buscan ter razón, gañar, e para isto non lles importa exceder límites e provocar malestar nos demais. Adoitan utilizar, termos imperativos ("feixe", "deberías"...), criticar o comportamento dos demais e utilizar unha linguaxe non verbal acorde (tensión muscular, mirada fixa, sorriso sarcástica...).

Outros patróns habituais son:

- Usan palabras groseiras e elevan a voz.

- Cústalles facer cumpridos e pedir perdón.

- Xulgan, etiquetan e critican: faltan ao respecto.

- Interrompen: non escoitan nin piden permiso.

- Infunden temor e intimidan.

- Desprazan a culpa.

- Responden defensivamente ás críticas.

- Sobrevaloranse e infravaloran aos demais.

Adoita ter consecuencias para quen o sofre, en principio, probablemente sintámonos mal: atacados ou incomprendidos. Se ademais, a nosa relación con esta persoa é máis estreita (laboral, familiar, amizade…) seguramente experimentaremos sentimentos cada vez maiores de frustración, resentimento…. podendo chegar a ver afectada a nosa autoestima.