Se ante peticións concretas adoitamos utilizar termos como: "Importaríache moito que...?", "Non quero molestar"... ou cedemos de maneira habitual ante solicitudes doutros que realmente non quereriamos facer, o noso estilo de resposta tenderá cara á pasividade e, probablemente, as nosas crenzas seguirán o principio de: “os dereitos dos demais están por encima dos meus”.

“Pensar nos demais, estar atentos ás súas necesidades, preocuparnos polas súas dificultades…” son comportamentos elogiables. Pero, como xa vimos, cando calquera comportamento faise extremo pódese converter en prexudicial.

Así, as persoas cun comportamento esencialmente pasivo adoitan vivir por e para os demais, esquecendo no camiño as súas propias necesidades. Teñen tendencia a evitar o conflito custe o que custe sen expresar os seus puntos de vista, esforzándose continuamente en compracer aos outros e buscando a súa aprobación en todo o que din ou fan. Isto adóitalles xerar ansiedade e medo á descualificación, a non estar á altura, a non caer ben, a non ser queridos… xa que a súa imaxe depende, case en exclusiva, da visión que os demais teñan deles.

A curto prazo esta modalidade de resposta pode ter beneficios como evitar enfrontamentos ou conflitos. Pero a longo prazo adoita xerar sentimentos negativos de tristeza, dependencia dos demais, desconfianza, sensación sen carga, avaliación negativa dun mesmo, sentirse manipulada ou incomprendida…