Podemos definir a asertividade como unha estratexia comunicativa que permite defender os nosos dereitos, sentimentos, actitudes e opinións de maneira firme e clara desde o respecto propio e alleo.

Isto último é básico, xa que algunhas persoas poden confundir a conduta asertiva cunha especie de “sinceridade custe o que custe”, presumindo de “autenticidade”, dun comportamento ético intachable e, de dicir “a verdade a pesar de quen pese", á marxe de se con iso ofenden ou feren a alguén.

Tampouco hai que confundir a asertividade, na que se fala desde o que “eu” penso, "eu" sinto, "eu" necesito...con falar en exclusiva dun mesmo e das súas necesidades.

Hai que ter en conta, ademáis, que unha cousa é expresar directamente dunha maneira adecuada as nosas necesidades e, outra diferente, é considerar que o outro está na obriga de cubrilas. Así, dentro dos seus propios dereitos, a outra persoa pode non estar conforme co expresado.

Ser asertivos non vai solucionar todos os nosos problemas, seguiremos experimentando dificultades e frustracións. Non garante que consigamos todo o que necesitamos, nin sequera que se nos corresponda da mesma maneira. Pero si nos pode proporcionar, sen ningunha dúbida, un maior autoconocimiento e control persoal, facilitando con iso, unha comunicación afectiva e efectiva, evitándonos certos conflitos e contribuíndo a unha resolución máis positiva doutros.