A madurez é a capacidade de facer o que está ben, aínda cando os pais recoméndano ( Paul Watzlawick).

22-10-2020

Creo que a frase que ilustra este post evidencia perfectamente a forma de pensar da maioría dos adolescentes. O cambio que se produce nestes anos supón para case todos os pais un esforzo de adaptación que nos pode desgastar no día a día, en especial, se mantemos expectativas erróneas sobre que esperar da comunicación cos nosos fillos e fillas nestes momentos.

Desde o meu punto de vista temos unha vantaxe que pode axudarnos. Todos fomos adolescentes e experimentamos en "nosas propias carnes” os cambios que se producen na nosa maneira de ver e enfocar as relacións familiares e, en concreto, a comunicación cos nosos pais.

Así, nestes momentos, os pais e as nosas opinións, pasamos a un nivel diferente no que a nosa presenza e influencia é, necesariamente, menor. Remarco o de “necesariamente” porque neste momento do desenvolvemento é o que “toca” e, por tanto, estes comportamentos son un sinal de que todo transcorre por bo camiño.

Isto non significa que sexa fácil e que, en ocasións, desesperémonos porque o noso fillo ou filla “non quere facer nada connosco”, “non nos escoita”, “todo o discute”, “non lle importa o que lle digo”… pero, situar estes comportamentos como necesarios nestes momentos pódenos axudar a ser conscientes da necesidade de adaptar o noso estilo de comunicación á nova situación que se presenta. No próximo post engadiremos algunhas estratexias que poidan favorecer a relación cos nosos fillos e fillas durante estes anos de cambio.

Vou deixar unha suxerencia o libro o libro dun colega galego, Roberto Antón Santiago, Familias con Adolescentes 2.0: ideas prácticas para mellorar a comunicación, onde atoparedes moitos recursos útiles para poder abordar dunha maneira máis eficiente a relación cos vosos hijxs.

Pola miña banda, sinalar catro ideas básicas, que creo importantes, para mellorar a comunicación cos nosos adolescentes (aplicables a calquera tipo de relación):

1. Coidado cos silencios porque comunican. Hai que ter en conta cando comentemos, por exemplo, “se non lle digo nada e ponse como unha fera”, que a nosa comunicación non verbal transmite de igual maneira (algúns dirían que máis) que as nosas palabras.

2. Coherencia entre o que dicimos e o que expresamos. Se #ante unha petición, podo ir mañá ao concerto con Javi? A nosa resposta é “como vexas” pero a nosa cara expresa desgusto, o noso ton é de enfado e a nosa actitude corporal é de tensión, o máis probable é que a resposta do noso fillo/a sexa defensiva #ante a mensaxe confusa que emitimos.

3. Atención ás críticas encubertas. “que ben ordenada está a habitación! a ver se a mantés así un tempo”; “que sorpresa, por fin chegaches a tempo!”; “unha hora sen o móbil, estás enfermo?”.

4. Atención ao emprego do “pero” porque segundo utilicémolo pode descualificar o que dicimos. Así, cando o usamos o habitual é que quedemos coa información que se di a continuación que é a máis recente. Non é o mesmo para o que escoita a frase: “Esforzáchesche moito pero non o conseguiches” que “Non o conseguiches, pero esforzáchesche moito”.

Espero que vos poidan resultar útiles e, como comentaba unha amiga, non esquezamos que nesta etapa os pais estamos “en modo avión” pero que esta se supera e, aos poucos, volven activar.