A inseguridade: a prima irmá da baixa autoestima.

17-06-2020

Todos e todas, seguramente, sentímonos (e nos sentiremos) inseguros ante algunhas situacións. Este sentimento é lóxico e non adoita interferir demasiado na nosa vida. Ademais, non significa que non podamos sentirnos seguros e competentes en moitas outras esferas.

Con todo, hai persoas que se atopan bloqueadas, incapaces de actuar xa que poñen en dúbida de maneira sistemática as súas decisións. Calquera situación convértese nunha proba, onde avalían se valen ou non valen. Asáltanlles temores de fracaso e falta de recoñecemento, cren que as súas imperfeccións e incapacidades poden quedar á vista de todos, anticipando a desvalorización dos demais. Así, podemos atopar exemplos nas seguintes situacións: non acudir a unha reunión social (cea, festa…) por temor a non gustar, a non interesar ao resto, a quedar á marxe ou non presentarse a un exame por temor a suspender.

O inseguro “crónico” sobrevalora sempre aos outros, infravalorando os seus propios recursos. Do mesmo xeito, tamén sobredimensiona a dificultade do que debe afrontar, polo que tende a pospoñer a asunción de responsabilidades e mantense nun "punto morto" sen ser capaz de poñer en práctica iniciativas que supoñan unha solución.

Desde a terapia breve, enténdese que mentres se manteña a repetición da solución ineficaz (pospoñer) incrementaranse os sentimentos de desvalorización e, en consecuencia, amplíase a sensación de impotencia na relación cun mesmo e cos demais. Estes sentimentos retroalimentan a solución ineficaz xerando un círculo vicioso que á persoa resúltalle complicado romper.

Como dicía Erich Fromm “A tarefa psíquica que unha persoa pode e debe establecer non é sentirse segura, senón ser capaz de tolerar a inseguridade”.